Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 146/15 - zarządzenie, wyrok, uzasadnienie Sąd Rejonowy w Krośnie z 2016-12-07

Sygn. akt: I C 146/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Krzysztof Kukla

Protokolant:

Sek. Sądowy Anna Guzik

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2016 r.

sprawy z powództwa M. Z. i J. Z. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę kwot 10 000 zł i 15 100 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powódki M. Z. kwotę 10 000 zł (dziesięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie płatnymi:

1)  od kwoty 7 000 zł (siedem tysięcy złotych) od dnia 26 lipca 2014 do dnia zapłaty,

2)  od kwoty 3 000 zł (trzy tysiące złotych) od dnia 27 sierpnia 2016 do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo M. Z. oddala;

III.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powódki M. Z. kwotę 2275,72 zł (dwa tysiące dwieście siedemdziesiąt pięć złotych 72/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powoda J. Z. (1) kwotę 15 100 zł (piętnaście tysięcy sto złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie płatnymi:

1)  od kwoty 7 100 zł (siedem tysięcy sto złotych) od dnia 11 października 2014 do dnia zapłaty,

2)  od kwoty 8 000 zł (osiem tysięcy złotych) od dnia 27 sierpnia 2016 do dnia zapłaty;

V.  w pozostałym zakresie powództwo J. Z. (1) oddala;

VI.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powoda J. Z. (1) kwotę 3355,71 zł (trzy tysiące trzysta pięćdziesiąt pięć złotych 71/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

VII.  nakazuje Kasie Sądu Rejonowego w Krośnie ściągnąć od pozwanego (...) SA w W. kwotę 825 zł (osiemset dwadzieścia pięć złotych) tytułem opłat od rozszerzonych części powództw.

Sygn. akt I C 146/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7grudnia 2016 r.

Powodowie M. Z. oraz J. Z. (1) wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) S.A: na rzecz powódki kwoty 5 500,00 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26.07.2014 r. do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, zasądzenie na rzecz powoda J. Z. (1) kwoty 3 000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.10.2014 r. do dnia zapłaty, kwoty 100,00 zł. tytułem refundacji kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.10.2014 r. wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powodowie podali, że w dniu 22.05.2014 r. w K. doszło do wypadku komunikacyjnego, którego sprawczyni ubezpieczona była u strony pozwanej. W wyniku wypadku powódka doznała obrażeń ciała w postaci urazu szyjnego odcinka kręgosłupa, a powód urazu głowy, skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, urazu klatki piersiowej. Powódka podjęła leczenie w Poradni Chirurgicznej oraz korzystała z rehabilitacji, a powód w Poradni (...) Ogólnej i Neurologicznej. Ponadto J. Z. (1) poniósł koszty leczenia w wysokości 100,00 zł. Doznane prze powodów obrażenia ciała skutkowały dolegliwościami natury fizycznej, bólem, jak również cierpieniem psychicznym. Wypadek spowodował szereg różnego rodzaju negatywnych konsekwencji w życiu powodów, zaburzając ich funkcjonowanie. Odsetki ustawowe dochodzone są w oparciu o art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych i Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Odsetki dla kwot zadośćuczynienia i kosztów leczenia liczone są od dnia następującego po 37 – mym dniu od zgłoszenia roszczenia pozwanemu, uwzględniając termin ustawowy na likwidację szkody oraz 7 dni na doręczenie pozwanemu korespondencji.

Pismem z dnia 22.06.2016 r., powodowie rozszerzyli żądanie pozwu. Powódka domagała się zasądzenia tytułem zadośćuczynienia kwoty 10 000,00 zł. wraz z ustawowymi odsetkami – dla kwoty 7 000,00 zł. od dnia 26.07.2014 r. do dnia zapłaty i dla kwoty 3 000,00 zł. od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty. Powód domagał się kwoty 15 000,00 zł. wraz z ustawowymi odsetkami: dla kwoty 7 000,00 zł. od dnia 11.10.2014 r. do dnia zapłaty i dla kwoty 8 000,00 zł. od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie 100,00 zł. tytułem zwrotu kosztów leczenia. Żądanie zwrotu kosztów postępowania pozostało bez zmian (k. 166-167). Powodowie rozszerzenie swoich żądań uzasadniali treścią sporządzonych dla potrzeb niniejszego postępowania opinii biegłych ortopedy – traumatologa oraz neurologa.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana podniosła, nie kwestionując swojej odpowiedzialności za sprawczynię wypadku, lecz w jego ocenie powodowie w wyniku kolizji nie doznali istotnych obrażeń fizycznych i psychicznych, takie stanowisko pozwany zajął również w pismach kierowanych wcześniej do powodów. Wskazał, że w wyniku zdarzenia z 26.05.2014 r. pojazd A. R., którym podróżowali powodowie doznał minimalnych, powierzchownych uszkodzeń, które nie spowodowały konieczności wezwania Policji czy pomocy drogowej. Uczestnicy kolizji nie wzywali także pomocy medycznej. W toku postępowania likwidacyjnego stwierdzono u powodów 0% uszczerbek na zdrowiu wywołany wypadkiem. W ocenie pozwanego sam fakt zaistnienia wypadku komunikacyjnego, czy uczestniczenie w takowym, nie uprawnia jeszcze jego uczestników do żądania zadośćuczynienia. W niniejszej sprawie, prócz niewątpliwych przykrych emocji związanych z uczestnictwem w kolizji drogowej, w ocenie pozwanego w życiu powodów nie zaistniały żadne inne istotne, negatywne następstwa tego zdarzenia. Tym samym żądanie pozwu jest nieuzasadnione. Odnosząc się do roszczeń odszkodowawczych, pozwany nie znalazł żadnych uzasadnionych powodów dla ich zaspokojenia. Wskazał także, że w treści uzasadnienia pozwu brak jest jakichkolwiek wskazówek, które pozwalałyby na identyfikację roszczenia odszkodowawczego powoda, tak co do zasady jak i wysokości.

W odpowiedzi na pismo powodów rozszerzające powództwo, pozwany nie podzielił ich argumentacji wskazanej w w/w piśmie (k. 172). Uszczerbek ustalony przez biegłych ma charakter długotrwały, a nie trwały i rokuje pełny powrót powodów do zdrowia. Ponadto ustalony przez biegłych uszczerbek ma jedynie pomocnicze znaczenie. Roszczenie powodów jest w jego ocenie rażąco wygórowane. Podniósł, że rozmiar doznanej przez powodów krzywdy na pewno kwalifikuje się do przyznania zadośćuczynienia, jednakże najwyżej w pierwotnej wysokości, albowiem powodowie nie wykazali, aby od dnia wniesienia pozwu stan ich zdrowia uległ pogorszeniu, względnie ujawniły się dodatkowe negatywne następstwa doznanego urazu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26 maja 2014 r. około godz. 16.25 w miejscowości K. przy ul. (...) kierująca samochodem marki S. (...) nr rej. (...), wyjeżdżając tyłem z parkingu nie zachowała należytej ostrożności i uderzyła w prawidłowo jadący swoim pasem ruchu samochód m-ki A. R. kierowany przez powoda J. Z. (1). Z powodem jechała jego matka powódka M. Z.. Powód podjął manewr gwałtownego hamowania, lecz okazał się on być nieskuteczny. W wyniku kolizji w pojeździe kierowanym przez powoda uszkodzeniu uległy: lewy kierunkowskaz i błotnik, a drzwi i alufelgi po lewej stronie auta zostały zarysowane.

Kierująca samochodem marki S. (...) była ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W..

Na miejsce zdarzenia nie wezwano Policji ani Pogotowia (...), gdyż żaden z uczestników kolizji nie odczuwał bezpośrednio po stłuczce jakichkolwiek dolegliwości bólowych. Strony spisały oświadczenie o zdarzeniu drogowym.

Z powodu utrzymujących się silnych dolegliwości bólowych, powód z dniu 29 maja 2014 r. zgłosił się do poradni specjalistycznej. U powoda stwierdzono uraz skrętny kręgosłupa szyjnego, uraz głowy i stłuczenie klatki piersiowej. W dniu 29 maja 2014 r. powód był na wizycie u lekarza chirurga, został założony mu kołnierz S. na okres około 3 tygodni. Na kolejnej wizycie J. Z. (1) był w dniu 18.09.2014 r. Bezpośrednio po wypadku powód przez okres około 1 tygodnia zażywał środki przeciwbólowe – ketonal i czopki diclofenac.

J. Z. (1) rozpoczął także leczenie u lekarza neurologa, gdzie na pierwszej wizycie był w dniu 04.06.2014 r. Zgłaszał ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego przy skręcaniu głowy w stronę lewą i do tyłu oraz ból w tym odcinku kręgosłupa oraz bóle głowy. W badaniu kręgosłupa szyjnego lekarz stwierdził obecne ograniczenie ruchomości przy skręcie głowy w stronę i do tyłu. Na wizycie kontrolnej powód był w dniu 15.07.2014 r.; zgłaszał w dalszym ciągu dolegliwości bólowe w odcinku szyjnym kręgosłupa, natomiast dolegliwości bólowe głowy ustąpiły. Lekarz zalecił zabiegi rehabilitacyjne na odcinek szyjny kręgosłupa.

W dniu 15 lipca 2014 r. powód J. Z. (1) był na konsultacji neurologicznej w prywatnym gabinecie neurologicznym, za co zapłacił kwotę 100,00 zł. W dniach 13.08.2014 r. i 16.09.204 r. powód udał się na wizyty kontrolne do lekarza neurologa. W dniu 13.08.2014 r. powód zgłaszał lekarzowi dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego, które były już mniejsze, bóle głowy ustępowały. Okresowo skarżył się na zawroty głowy i nudności. J. Z. (1) odczuwał również lęk przed jazdą samochodem. Podczas podnoszenia ciężkich przedmiotów i w długiej pozycji przed komputerem zgłaszał dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego oraz drętwienie w okolicy karku. Po przebytych zabiegach rehabilitacyjnych powód odczuł poprawę. W dniu 16.09.2014 r. na wizycie lekarskiej J. Z. (1) nie zgłaszał już dolegliwości bólowych części szyjnej kręgosłupa i głowy. Okresowo pojawiały się bóle wysiłkowe kręgosłupa szyjnego. Leczenie neurologiczne powoda zostało zakończone. J. Z. (1) w chwili obecnej odczuwa w dalszym ciągu bóle kręgosłupa szyjnego, jeżeli zbyt długo przebywa w pozycji siedzącej, co uniemożliwia mu pracę przy komputerze. W dalszym ciągu odczuwa również cierpnięcie przy skręcaniu głowy zwłaszcza w lewą stronę.

Pismem z dnia 03.09.2014 r. J. Z. (1) wniósł o wszczęcie postępowania likwidacyjnego domagając się przyznania kwoty 7 000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia oraz 100,00 zł. tytułem zwrotu wydatków poniesionych na leczenie. Strona pozwana w dniu 17.09.2014 odmówiła wypłaty żądanych kwot. W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że na podstawie analizy materiału zgromadzonego w aktach szkody osobowej, szkody w pojeździe, którego poszkodowany był kierowcą ustalono, że na ciała osób znajdujących się w pojeździe marki A. R. o nr rej. (...) nie zadziałały przeciążenia, a więc i siły o wartościach wyższych, niż odpowiadające normalnej eksploatacji samochodu. W związku z powyższym brak jest podstaw do uznania, że zgłaszane przez poszkodowanego obrażenia ciała mogły powstać wskutek kolizji drogowej, której sprawca był kierujący pojazdem marki S. nr rej. (...). Brak jest związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem kierowcy samochodu S. a powstałą szkodą. Strona pozwana podkreśliła, że samo uczestnictwo w wypadku komunikacyjnym nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania zgłoszonych roszczeń.

Pismem z dnia 06.10.2014 r. powód wniósł odwołanie od niekorzystnej dla niego decyzji, które nie zostało przez pozwanego uwzględnione. J. Z. (1) został poinformowany, że uciążliwości i przykrości odczuwane przez poszkodowanego nie uzasadniają przyznania zadośćuczynienia. Wymagane jest zaistnienie rozstroju zdrowia, przy czym za równoznaczne z rozstrojem zdrowia nie mogą być uznane ujemne przeżycia czy nawet stres. Przedłożona dokumentacja medyczna nie daje podstaw do uznania, że w wyniku zdarzenia powód doznał rozstroju zdrowia, który uzasadniałby konieczność jego kompensacji nawet w najmniejszym stopniu. W dokumentacji lekarskiej przedłożonej przez powoda pozwany stwierdził brak wyników badań, które potwierdzałyby postawioną przez lekarza w dniu 29 maja 2014 r. diagnozę, tj. uraz głowy, części szyjnej kręgosłupa i klatki piersiowej.

Powódka M. Z. zaczęła odczuwać dolegliwości bólowe już w dniu kolizji, lecz nie były one jeszcze nasilone. Gdy ból zaczął rosnąć, poszkodowana udała się po pomoc specjalistyczną. Pomocy poszkodowanej udzielono w Wojewódzkim Szpitalu (...) w K., gdzie przeprowadzono badania fizykalne oraz obrazowe. W dniu 27 maja 2014 r. wykonano u powódki zdjęcie RTG kręgosłupa szyjnego; wynik - radiologicznie bez pewnych zmian pourazowych, do tyłu od wyrostków kolczystych kręgów C5-C5 nieco pogrubiała warstwa tkanek miękkich podskórnych – możliwe zmiany stłuczeniowe, obrzęk. Powódka została wypisana z zaleceniami prowadzenia oszczędnego trybu życia oraz doraźnego stosowania środków farmakologicznych.

Powódka w dniu 06.06.2014 r. udała się do chirurga z powodu utrzymujących się bólów części szyjnej kręgosłupa, które nastąpiły jak już wspomniano w drugiej dobie po wypadku. Stwierdzono u niej ograniczenie ruchomości skrętu w lewo i do przodu. Powódka otrzymała kołnierz S., który nosiła przez okres około 3 tygodni oraz skierowanie do poradni neurologicznej. Na kolejnej wizycie u chirurga M. Z. ściągnięto kołnierz, a lekarz zalecił dalsze leczenie. W dniu 09.06.2014 r. powódka udała się do lekarza neurologa. Powódka zgłaszała lekarzowi drętwienie lewej kończyny górnej, okresowe bóle głowy, ból mostka, przy pochyleniu głowy wrażenie omdlewania, nudności. Te objawy były nasilone przez okres około 3 tygodni po kolizji. W badaniu lekarz stwierdził ograniczoną ruchomość kręgosłupa w odcinku szyjnym do przodu i do boków. Powódka otrzymała skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne, które odbywała w okresie od 01.07.2014 r. do 11.07.2014 r. Powódka na wizytach w Poradni Neurologicznej była również w dniach 25.08.2014 r., 15.09.2014 r. (wówczas otrzymała kolejne kierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne). M. Z. udała się również na prywatną rehabilitację. Ostania wizyta u neurologa miała miejsce 01.12.2015 r. Ogólnie powódka kilka razy była na wizycie lekarskiej u lekarza chirurga, a 6-7 razy u neurologa. Przez okres trzech tygodni po zdarzeniu zażywała także leki przeciwbólowe. Przez ten czas miała problemy, aby samodzielnie wstać z łóżka, musiała korzystać z pomocy osoby trzeciej. Te wszystkie dolegliwości w mniejszym nasileniu utrzymują się do chwili obecnej. Powódka ma problem z siedzeniem w jednej pozycji, z prowadzeniem samochodu, w pracy po dłuższym okresie siedzenia nie może wstać. Nie może też gwałtownie ruszać głową bo dochodzi do zawrotów głowy. Utrudnia jej to pracę zawodową, bo czasami musi obrócić lub gwałtownie podnieść pacjenta. Po wypadku powódka była na zwolnieniu lekarskim przez okres 34 dni. Ostatnia wizyta w Poradni Chirurgicznej miała miejsce w dniu 05.12.2014 r., była to wizyta kończąca leczenie.

Pismem z dnia 18.06.2014 r. M. Z. wystąpiła do pozwanego z wnioskiem o wszczęcie postępowania likwidacyjnego w sprawie wypadku z dnia 26.05.2014 r. i przyznanie kwoty 7 000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia. Pozwany w dniu 24.06.2014 r. wydał decyzję odmowną. Wskazał, że przesłanką odmowy przyznania zadośćuczynienia może być przede wszystkim znikomość doznanej krzywdy. W ocenie strony pozwanej niewielki zakres uszkodzeń pojazdu A. R. w postaci otarcia zderzaka nie daje podstaw do uznania, aby w zdarzeniu z dnia 26.05.2014 r. doszło do powstania obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia, które mogą być podstawą do ustalenia zadośćuczynienia. Pozwany wskazał także, że brak jest związku przyczynowego pomiędzy działaniami kierującego pojazdem marki S., a powstałą szkodą, a przedłożona dokumentacja medyczna nie daje podstaw do uznania, że w wyniku zdarzenia poszkodowana doznała takiego rozstroju zdrowia, który uzasadniałby konieczność kompensacji nawet w najmniejszym stopniu.

Powódka wniosła odwołanie od decyzji odmownej w dniu 15 lipca 2014 r. , lecz strona pozwana w piśmie z dnia 30.07.2014 r. podtrzymała zajęte wcześniej przez siebie stanowisko podnosząc, że uczestnicy kolizji nie zgłaszali obrażeń ciała, nie było konieczności wzywania pomocy medycznej. Pozwany wskazał, że wobec powódki nie stosowano zabiegów chirurgicznych , nie wymagała ona hospitalizacji. M. Z. po raz kolejny odwołała się od negatywnej decyzji, lecz strona pozwana nie zmieniła swojego stanowiska w sprawie (pismo z 19.11.2014 r.).

Biegły sądowy neurolog rozpoznał u powódki zespół bólowy pourazowy odcinka szyjnego kręgosłupa. M. Z. w wyniku wypadku z dnia 26 maja 2014 r. doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego oraz urazu mostka. Obrażenia te nie spowodowały, biorąc pod uwagę następstwa neurologiczne, długotrwałego lub trwałego uszczerbku na zdrowiu. Biegły podał także, że neurologiczne następstwa przebytego zdarzenia nie wymagały pomocy i opieki osób trzecich. Natomiast u powoda biegły neurolog stwierdził utrwaloną nerwicę związaną z wypadkiem z dnia 26.05.2014 r. oraz zespół bólowy pourazowy kręgosłupa szyjnego. J. Z. (1) w wyniku wypadku doznał urazu czaszki, klatki piersiowej i skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa. W wyniku doznanych obrażeń doszło do długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5% pkt 10a tabeli zawartej w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. W wywiadzie u powoda biegły podał lęk, zaburzenia koncentracji uwagi. Badanie przedmiotowe wskazuje na nadpobudliwość nerwową badanego, wzmożony jest dermografizm, nadmierna potliwość dłoni. Z powodu następstw neurologicznych doznanego zdarzenia powód nie wymagał pomocy i opieki osób trzecich.

Biegły sądowy ortopeda rozpoznał u powódki skręcenie kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenie mostka. Powódka w chwili obecnej skarży się na bóle kręgosłupa szyjnego pojawiające się przy dłuższym siedzeniu w pozycji z pochylona głową. Biegły stwierdził objawy przewlekłej niedomogi czynnościowo – bólowej kręgosłupa szyjnego, która może być podstawa przyznania stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu. Poszkodowana po przebytym wypadku nie wymagała pomocy osób trzecich. Była osobą w pełni samodzielną, mogła cały czas samodzielnie zaspokajać swoje podstawowe potrzeby życiowe takie jak przygotowanie posiłków, robienie zakupów, ubieranie się, mycie, dojazd na wizyty lekarskie. Niedogodności w życiu codziennym polegały na konieczności stosowania kołnierza ortopedycznego, odczuwała dyskomfort związany z bólem. Najsilniejszy ból poszkodowana odczuwała bezpośrednio po urazie i do 3 tygodni od urazu. Biorąc pod uwagę schorzenia ortopedyczne długotrwały uszczerbku na zdrowiu spowodowany skutkami wypadku z dnia 26 maja 2014 r. w myśl tabeli zawartej w Załączniku do Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. wynosi 8%.

U powoda biegły rozpoznał skręcenie kręgosłupa szyjnego, stłuczenie głowy oraz klatki piersiowej. Biegły stwierdził objawy przewlekłej niedomogi czynnościowo – bólowej kręgosłupa szyjnego, która może być podstawa przyznania stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu. Poszkodowany nie wymagał pomocy osób trzecich, jedynie niedogodności wiązały się z koniecznością noszenia kołnierza ortopedycznego. Biorąc pod uwagę schorzenia ortopedyczne długotrwały uszczerbku na zdrowiu spowodowany skutkami wypadku z dnia 26 maja 2014 r. w myśl tabeli zawartej w Załączniku do Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. wynosi 5%.

/ dowody:

- akta szkodowe pozwanego nr (...),

- skan dowodu osobistego powoda – k. 10-11,

- rachunek nr (...) z 15 lipca 2014 r. – k. 12, ,

-dokumentacja medyczna sporządzona przez lekarza T. M. – k. 13, 18,

- historia choroby poradni chirurgicznej (4 karty) – k. 14-17,

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z 15 września 2014 r. – k. 27,

- dokumentacja medyczna lekarza neurologa A. P. – k. 26,

- zaświadczenie o zabiegach rehabilitacyjnych z 28 sierpnia 2014r. i 11 lipca 2014r. – k. 28,

- historia choroby poradni chirurgicznej (4 karty) – k. 29-33,

- wynik badania RTG kręgosłupa szyjnego – k. 34,

- wspólne oświadczenie o zdarzeniu drogowym – k. 44,

- zeznania powoda J. Z. (1) – k. 78v,

- zeznania powódki M. Z. – k. 79,

- opinia sądowo – lekarska biegłego neurologa – k. 92-96,

- opinia sądowo – lekarska biegłego ortopedy W. t.– k. 128-137,

Dowody z dokumentów zawarte w aktach sprawy, w tym aktach szkodowych nie budzą wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności i rzetelności. Nie były też kwestionowane przez strony.

Zeznania powodów zasługują na wiarę praktycznie w całości, bowiem są logiczne, spójne i pokrywają się ze sobą oraz z dowodami z dokumentów.

Opinie biegłego lekarza ortopedy W. T. oraz neurologa L. J., Sąd również uznał w całości za wiarygodne, bowiem są one jasne i rzetelne, należycie uzasadnione przez osoby posiadające stosowne kompetencje i wiedzę. Zostały wydane przez właściwych specjalistów i odpowiadają na wszystkie postawione pytania. Żadna ze stron opinii nie kwestionowała, natomiast pozwany wniósł zastrzeżenia dopiero po otrzymaniu pisma rozszerzającego żądanie pozwu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo M. Z. oraz J. Z. (1) zasługuje praktycznie w całości na uwzględnienie.

Podstawa prawna odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku z dnia 26 maja 2014 r., w którym uczestniczyli powodowie, była bezsporna. M. Z. oraz J. Z. (1) domagali się przyznania na swoją rzecz zadośćuczynienia (powód dodatkowo odszkodowania za poniesione koszty leczenia), lecz strona pozwana po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego nie uwzględniła zgłoszonych roszczeń, nie kwestionując jednocześnie swojej odpowiedzialności gwarancyjnej za sprawcę wypadku – kierującą pojazdem marki S. (...). Tym samym przedmiotem sporu nie była odpowiedzialność firmy ubezpieczeniowej, lecz wysokość dochodzonego przez powodów zadośćuczynienia oraz ocena zasadności roszczenia zwrotu kosztów leczenia.

Materialnoprawna podstawa odpowiedzialności strony pozwanej wynika z art. 822 k.c. oraz art. 9 i 19 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. 2013rok poz.392 – tekst jednolity z późn. zm.).

Zgodnie z treścią powołanych przepisów przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w czasie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Natomiast uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Przesądziwszy zatem odpowiedzialność (...) S.A. z siedzibą w W., co do zasady, należy przejść do oceny wysokości roszczenia o zadośćuczynienie, którego dochodzą w niniejszym postępowaniu J. Z. (2) oraz M. Z. oraz zasadności roszczenia o refundację kosztów leczenia dochodzonego przez powoda.

Powód J. Z. (1) w niniejszym postępowaniu ostatecznie, po rozszerzeniu żądania pozwu, dochodzi kwoty 15 000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 100,00 zł. tytułem odszkodowania za leczenie u lekarza specjalisty. Natomiast powódka dochodzi kwoty 10 000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia. Strona pozwana po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, nie przyznała poszkodowanym żadnych kwot, czy to z tytułu zadośćuczynienia czy odszkodowania.

Postawą odpowiedzialności strony pozwanej są przepisy art. 444 § 1 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c. Zgodnie z treścią art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Komentowany przepis określa zakres i sposób naprawienia szkody w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, pozostawiając bez zmian przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej. Dochodzenie przez poszkodowanego roszczeń z art. 444 k.c. zależy więc od przypisania określonej osobie odpowiedzialności za zdarzenie szkodzące (na wskazanej przez ustawodawcę zasadzie winy, ryzyka lub słuszności) oraz ustalenia szkody, pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym z tym zdarzeniem (por. komentarz do art. 361). Na podstawie art. 444 k.c. kompensowana jest wyłącznie szkoda majątkowa w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Mianem uszkodzenia ciała określa się takie przypadki naruszenia integralności fizycznej człowieka, które polegają na zniszczeniu (zerwaniu ciągłości) jego tkanek lub organów (np. rany, pozbawienie części ciała). Uszkodzenie ciała często pociąga za sobą rozstrój zdrowia, który może jednak powstać także z innych przyczyn. Polega on na wywołaniu dysfunkcji organizmu człowieka przez doprowadzenie do zakłócenia funkcjonowania jego poszczególnych układów i systemów (np. układu pokarmowego, systemu nerwowego). Wstrząs psychiczny doznany wskutek określonego zdarzenia może być źródłem rozstroju zdrowia (por. wyrok SN z dnia 8 maja 1969 r., II CR 114/69, OSN 1970, nr 7–8, poz. 129; wyrok SA w Poznaniu z dnia 9 lipca 2003 r., I ACa 396/03, Wokanda 2004, nr 12, s. 41; odmiennie wyrok SN z dnia 4 września 1967 r., I PR 23/67, OSP 1969, z. 1, poz. 5, z glosą krytyczną Z. Radwańskiego tamże). Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, Mon. Praw. 2008, nr 3, s. 116). W szczególności będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego. Ich zakres nie może ograniczać się do wydatków kompensowanych w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, lecz powinien obejmować koszty działań, podjętych z uzasadnionym – zważywszy na aktualny stan wiedzy medycznej – przekonaniem o spodziewanej poprawie stanu zdrowia poszkodowanego (por. wyrok SN z dnia 12 grudnia 2002 r., II CKN 1018/00, LEX nr 75352). Stąd uzasadnione może być żądanie zwrotu kosztów, jakie poszkodowany poniósł na konsultację u wybitnego specjalisty (por. wyrok SN z dnia 26 czerwca 1969 r., II PR 217/69, OSN 1970, nr 3, poz. 50). W związku z powyższym Sąd uznał, że zasadnym było dochodzenie przez powoda zwrotu kosztów leczenia u lekarza neurologa, na co J. Z. (1) przedstawił stosowny rachunek (k. 12).

Natomiast zgodnie z art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Wysokość zadośćuczynienia ma charakter indywidualny i w każdym przypadku zależy od okoliczności konkretnej sprawy. Zadośćuczynienie obejmuje doznaną krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne i psychiczne, ma charakter całościowy i stanowi złagodzenie cierpień powoda, będąc pieniężną rekompensatą za doznaną przez niego krzywdę, mając przy tym charakter jednorazowy.

Utrwalone orzecznictwo wskazuje, że przy ustalaniu "odpowiedniej sumy" sąd powinien kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia i uwzględnić wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie musi mieć rozmiar doznanej krzywdy, o którym decydują przede wszystkim takie czynniki, jak rodzaj uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, ich nieodwracalny charakter polegający zwłaszcza na kalectwie, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanego i jego szanse na przyszłość oraz poczucie nieprzydatności społecznej ( por. wyrok SN z dnia 2004 kwietnia 2001 r., II CK 131/03, LEX nr 327923), a także bolesność zabiegów, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wreszcie utrata możliwości uprawiania sportów, wykonywania niektórych zawodów, dokształcania, chodzenia na wycieczki i korzystania z innych rozrywek kulturalnych.

Przyznanie zadośćuczynienia i jego wysokość należą do wyłącznego uznania sądu. Pojęcie „odpowiedniej” sumy użyte w art. 445 §1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (tak: SN w wyroku z 26.02. (...). 4 CR 902/61 OSN (...) nr 5 poz.107; SN w wyroku z 24.06.1965 r., I PR 203/65, OSP i KA 1966 poz. 92; wyrok SN z 22.03.1978 r.; IV CR 79/78 – niepublikowane; wyrok SN z 22.04.1985 r., sygn. II CR 94/84 – niepublikowane; wyrok SN z 30.01.2004 r., I CK 131/03 – niepublikowane).

W tym kontekście Sąd uznał, że żądana przez powoda kwota 15 000,00 zł. , a przez powódkę 10 000,00 nie jest zbyt wysoka, a co za tym idzie uzasadniona w ustalonych okolicznościach sprawy. Po analizie całokształtu materiału dowodowego, zapoznaniu się z opiniami biegłych, zeznaniami powodów Sąd uznał, że za doznaną przez powoda krzywdę, odpowiednią sumą zadośćuczynienia będzie kwota 15 000,00 zł., a dla powódki 10 000,00 zł. Jest to kwota adekwatna do rozmiaru doznanej krzywdy, a także mieści się w rozsądnych granicach i ma ekonomicznie odczuwalną wartość (tak w pkt I i IV wyroku).

Niewątpliwie powodowie w wyniku wypadku doznali krzywdy i należy się im z tego tytułu od strony pozwanej zadośćuczynienie. Tak ostatecznie przyznała również strona pozwana w piśmie z dnia 06.12.2016 r. (k. 172v). Wypadek spowodował, że pokrzywdzeni musieli podjąć leczenie, skorzystać z porad specjalistów: chirurga i ortopedy, odbyli także rehabilitację. Z opinii biegłego neurologa wynika, że J. Z. (1) doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 5%. Natomiast z opinii ortopedy wynika, że powód doznał uszczerbku na zdrowiu na poziomie 5%, a powódka 8 %. Oczywiście określenie przez biegłego stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu ma dla Sądu charakter pomocniczy, niemniej okoliczności które zadecydowały, że specjaliści określili trwały uszczerbek u powodów na takim a nie innym poziomie, korelują w tym zakresie z ustaleniami poczynionymi przez Sąd.

Z ustaleń postępowania wynika, że na skutek zdarzenia z dnia 26 maja 2014 r. poszkodowani odczuwali silne dolegliwości bólowe części szyjnej kręgosłupa; powódka doznała urazu kręgosłupa oraz stłuczenia mostka, powód urazu kręgosłupa, głowy oraz klatki piersiowej. Powodowie przeszli rehabilitację (powódka trzykrotnie), nosili kołnierz ortopedyczny, braki silne leki przeciwbólowe. Dodatkowym utrudnieniem dla powoda były stany lękowe związane z poruszaniem się pojazdami mechanicznymi. Nie bez znaczenia dla oceny krzywdy powodów pozostaje również fakt, że doznania bólowe, które wystąpiły u nich po wypadku w sposób znaczny spowolniły ich aktywność życiową. M. Z. przebywała na zwolnieniu lekarskim przez okres 34 dni. Powód w wyniku wypadku nabawił się nerwicy. Dlatego należy uznać, że żądane przez powodów kwoty są adekwatne do ustalonych przez Sąd okoliczności sprawy.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 k.c. Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia ma charakter zobowiązania bezterminowego, toteż przekształcenie go w terminowe może nastąpić w wyniku wezwania wierzyciela (pokrzywdzonego) skierowanego wobec dłużnika do spełnienia świadczenia (art. 455 kc, wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06, LEX nr 274209). Reguła wynikająca z art. 455 k.c. ulega jednak modyfikacji w odniesieniu do świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013. 392 - tekst jednolity z późn. zmianami) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14-u dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności Zakładu (...) albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego (ust. 2 art. 14 ustawy). Zarówno odszkodowanie jak i zadośćuczynienie stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego do spełnienia świadczenia odszkodowawczego i od tej chwili biegnie termin odsetek za opóźnienie (art. 481 §1 k.c.).

Szkoda została zgłoszona przez powódkę pismem z dnia 18 czerwca 2014 r., M. Z. wnioskowała o kwotę 7 000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia. W aktach sprawy brak jest dowodu doręczenia stronie pozwanej tego pisma, jednakże pozwany odpowiedział powódce pismem z dnia 24.06.2014 r. nie uwzględniając zgłoszonego przez nią roszczenia. Powódka zażądała odsetek od pierwotnego żądania pozwu od dnia 26.07.2014 r., czyli po upływie 30 dni od daty otrzymania pisma z dnia 18.06.2014 r. przez pozwanego. Tak więc żądanie zasądzenia odsetek co do kwoty 7 000,00 zł. od dnia 26.07.2014 r. do dnia zapłaty było zasadne (pkt I wyroku).

Szkoda została zgłoszona przez powoda pismem z dnia 03 września 2014 r., J. Z. (1) wnioskował o kwotę 7 000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia i 100,00 zł. tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia. W aktach szkodowych na karcie nr 16 znajduje się potwierdzenie wpływu pisma powoda, co miało miejsce w dniu 08.09.2014 r. Powód żądała odsetek od pierwotnego żądania pozwu od dnia 11.10.2014 r., czyli po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody przez J. Z. (1). Tak więc żądanie zasądzenia odsetek co do kwoty 7 100,00 zł. od dnia 11.10.2014 r. do dnia zapłaty było zasadne (pkt IV wyroku).

Natomiast odsetki od kwot wynikających z rozszerzonego żądania pozwu Sąd zasądził od dnia 27 sierpnia 2016 r. (pkt I i IV wyroku). Pozwanemu wysłano rozszerzenie pozwu pismem z dnia 05.07.2016 r. (k. 169), które odebrał w dniu 27.07.2014 r. Licząc od tej daty 30 dni, termin na wypłatę odszkodowania upłynął 26.07.2014 r. Odsetki od kwot ponad 7 000,00 zł. i 7 100,00 zł. Sąd zasądził od dnia 27.08.2016 r. do dnia zapłaty. Pismo rozszerzające żądanie pozwu wpłynęło do Sądu w dniu 04.07.2016 r., jednakże zostało doręczone stronie przeciwnej dopiero 27.07.2016 r. więc w tym zakresie Sąd roszczenie co do odsetek oddalił (pkt II I V wyroku).

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. Na koszty postępowania należne powódce składają się: koszty zastępstwa pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 1217,00 zł., kwota 275,00 zł. tytułem opłaty oraz koszt opinii biegłych 783,72 zł., co daje razem kwotę 2 275,72 zł. Na koszty należne powodowi składają się: koszt zastępstwa procesowego 600,00 zł. od pierwotnego żądania pozwu i 1 800,00 zł. od części rozszerzonej – łącznie 2 400,00 zł. opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 zł., opłata w kwocie 155,00 zł. i koszty opinii biegłych 783,71 zł., razem 3 355,71 zł.

Ponadto Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego kwotę 825,00 zł. tytułem opłat od rozszerzonych powództw na podstawie przepisu art. 130 3 § 2 kpc.

ZARZĄDZENIE

1.  (...):

-(...)

- (...),

2.  (...)

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Elżbieta Jabłonska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Krośnie
Osoba, która wytworzyła informację:  Krzysztof Kukla
Data wytworzenia informacji: