Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Krośnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Halina Sekuła
Protokolant:	sekretarz sądowy Dorota Delimata

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2017 r. w Krośnie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w B.

przeciwko B. K.

o zapłatę kwoty 2.989,04 zł

I. Zasądza od pozwanej B. K. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. S.K.A.
z siedzibą w B. kwotę 2.125,04 zł (dwa tysiące sto dwadzieścia pięć złotych cztery grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty.

II. W pozostałym zakresie powództwo oddala.

III. Zasądza od pozwanej B. K. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w B. kwotę 879 zł (osiemset siedemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania.

Sędzia

Sygn. akt I C 385/17

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 23 listopada 2017 r.

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. w pozwie skierowanym przeciwko B. K. domagał się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 2.989,04 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 2.125,04 zł od dnia 24.08.2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że strona pozwana w dniu 01.06.2015 r. logując się do portalu (...) złożyła wniosek o pożyczkę w kwocie 2.000 zł, która została udzielona jej na okres 45 dni z terminem spłaty do dnia 29.10.2015 r.

Pomimo wezwań do zapłaty pozwana nie wywiązała się z warunków umowy i do dnia wniesienia pozwu pożyczka nie została w całości spłacona.

Na żądaną kwotę składa się – wpłacona pożyczka w kwocie 2.000 zł, koszty udzielonej pożyczki – 649 zł, naliczane zgodnie z § 2 umowy oraz zgodnie z § 7 umowy pożyczki koszty windykacji (wiadomości e-mail, sms, listy polecone) w łącznej kwocie 215 zł, kwota 125,04 tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty pożyczki do dnia wniesienia powództwa.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 02.12.2016 r., sygn. akt VI Nc-e 1437662/16 zasądzono od pozwanej B. K. na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami postępowania.

Od powyższego nakazu zapłaty B. K. złożyła sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwana zarzuciła, że dochodzone roszczenie jest całkowicie bezzasadne, albowiem powód nie wykazał jego istnienia względem jej osoby. Z żadnych dołączonych do pozwu dokumentów nie wynika, że była zobowiązana do jakiegokolwiek roszczenia na rzecz powoda.

W odpowiedzi na pozew z dnia 22.05.2017 r. pozwana B. K. nie przeczyła, że zawarła ze stroną powodową umowę pożyczki z dnia 14.09.2015 r. Zarzuciła równocześnie, że umowa pożyczki, jaka zawarły strony zawiera niedozwoloną klauzulę umowną obejmującą postanowienia dotyczące prowizji w kwocie 649 zł. Zastrzeżenie obowiązku poniesienia dodatkowego kosztu związanego z zaciągnięciem pożyczki, której wysokość stanowi 32 % udzielonej kwoty pożyczki jest sprzeczne z dobrymi obyczajami rażąco naruszając interesy konsumenta w rozumieniu art. 385 ¹ kc.

Analogicznie należy się odnieść do opłat za podjęte czynności windykacyjne w kwocie 215 zł.

Sąd ustalił i zważył, co następuje :

Strona powodowa prowadzi działalność w przedmiocie udzielania pożyczek m. in. drogą on-line p poprzez pośrednika (...) Sp. z o.o.”, będącego właścicielem portali internetowych (...)

W dniu 14.09.2015 r. pozwana zalogowała się na powyższym portalu i złożyła wniosek o udzielenie pożyczki w wysokości 2.000 zł. W tym samym dniu pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., a B. K. zawarta została umowa pożyczki nr (...). Pożyczki udzielono na 45 dni z terminem spłaty na dzień 29.10.2015 r. Dodatkowo pozwana była zobowiązana, zgodnie z § 2 umowy pożyczki, zapłacić stronie powodowej kwotę 649 zł, tytułem kosztów udzielonej pożyczki. Kwota pożyczki – 2.000 zł została przez powoda przelana na konto B. K. w dniu 14.09.2015 r.

Dowód :

1.  wydruk profilu pozwanej – k. 39;

2.  potwierdzenie przelew kwoty rejestrowej – k. 40;

3.  odpis umowy ramowej nr (...) – k.41-42;

4.  odpis umowy pożyczki nr (...) – k. 43;

5.  potwierdzenie przelewu kwoty pożyczki – k. 44;

6.  odpis tabeli opłat i prowizji (...) Sp. z o.o. – k. 45;

W związku z nieterminową spłatą pożyczki przez pozwaną skierowano do niej, w formie e-mail, sms, wzywania do uregulowania zadłużenia zakreślając równocześnie termin zapłaty. Pozwana w dalszym ciągu nie regulowała swojego zadłużenia i wobec powyższego pozwany skierował do nie wezwania do zapłaty z dnia 08.11.2015 r., 23.11.2015 r. i 03.12.2015 r. oraz ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 18.12.2015r.,

Dowód :

1.  wydruk listy wezwań do zapłaty e-mail, sms – k. 46;

2.  odpisy wezwań do zapłaty – k. 47-49;

3.  odpis ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia 18.12.2015 r. – k. 50;

4.  odpisy potwierdzeń nadania przesyłek – k. 51-54;

Powyżej powołanym dowodom z dokumentów Sąd dał wiarę w całości, jako logicznym, spójnym i wzajemnie się uzupełniającym.

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. zasługuje na częściowe uwzględnienia, albowiem zarzuty podniesione przez B. K. również częściowo okazały się skuteczne.

W świetle art. 385 ¹ § 3 kc postanowienia nieuzgodnione indywidualnie to te, na które konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Ustawodawca wskazał ponadto, że w szczególności chodzi tu o postanowienia umowy przyjęte z wzorca zaproponowanego konsumentowi przez przedsiębiorcę. Kluczowe znaczenie ma tutaj kwestia rzeczywistego wpływu konsumenta na treść postanowień. O takim rzeczywistym wpływie można mówić wtedy, gdy np. konkretne postanowienia umowne zostały sformułowane przez konsumenta i włączone na jego żądanie, bądź też, gdy postanowienia umowne były przedmiotem negocjacji pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą, a konsument miał wpływ na treść i zdawał sobie z tego faktu sprawę.

Nie jest możliwe, by postanowienia wzorca, które są inkorporowane do umowy na podstawie art. 384 § 1 lub § 2 kc, były przedmiotem indywidualnych uzgodnień pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą. Można zatem przyjąć, dokonując oceny postanowień wzorców umownych inkorporowanych do umowy na podstawie art. 384 kc, że przesłanka braku indywidualnego uzgodnienia zawsze będzie spełniona.

Druga i trzecia przesłanka uznania klauzuli umownej za niedozwoloną, choć są przesłankami odrębnymi, a zatem każda z nich musi być spełniona oddzielnie, są jednak ze sobą ściśle powiązane. W zasadzie, bowiem postanowienia umowne, które będą naruszać rażąco interesy konsumenta, będą jednocześnie sprzeczne z dobrymi obyczajami. Ta relacja nie zawsze zachodzi w drugą stronę. Nie zawsze, zatem klauzule, które są sprzeczne z dobrymi obyczajami, będą równocześnie rażąco naruszać interesy konsumentów.

Postępowanie sprzeczne z dobrymi obyczajami oznacza takie postępowanie, które jest pozbawione szacunku dla kontrahenta, jest nielojalne, prowadzi stanu równowagi kontraktowej pomiędzy stronami. Wydaje się, że w kontekście niedozwolonych klauzul umownych najczęściej sprzeczność z dobrymi obyczajami będzie występować w sytuacji, gdy dane postanowienie umowne narusza stan równowagi kontraktowej pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem (por. wyrok SN z 13.10.2010 r. I CSK 694/09 L., wyrok SA w Warszawie z 03.02.2015 r. VI ACa 12/15, LEX nr 2026414).

W świetle art. 385 ¹ § 1 zd. 2 kc za bezskuteczne nie mogą być uznane te postanowienia umowy, które określają główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W przypadku umów nazwanych za główne świadczenia stron uznaje się te świadczenia, które przez essentialia negotii danej umowy nazwanej. W przypadku umów nienazwanych pomocnym kryterium będzie tu kryterium pozwalające na wyróżnienie świadczeń głównych oraz świadczeń pobocznych w umowie.

W niniejszej sprawie bezsporny jest fakt zawarcia pomiędzy stronami postępowania umowy pożyczki, przelewu kwoty pożyczki na konto pozwanej, spłaty przez nią jednej rat pożyczki.

W okolicznościach niniejszej sprawy zapis umowy pożyczki nakładający na pozwaną B. K. obowiązek uiszczenia prowizji oraz kosztów windykacji w łącznej kwocie 864 zł, w sytuacji, gdy całkowita kwota pożyczki to suma 2.000 zł, uznać należy za sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszający interesy konsumenta. Taki zapis umowy w niekorzystny sposób kształtuje sytuacje ekonomiczną pozwanej, nakładając na nią dodatkowe, wygórowane obciążenie finansowe. W myśl postanowień umowy oprócz kwoty udzielonej pożyczki z oprocentowaniem pozwana zobowiązała się uiścić dodatkowo kwotę 649 zł, jako prowizję. Całkowita kwota do zapłaty określona została, jako suma 2.989,04 zł, gdzie koszt w/w opłaty oraz opłaty za windykację – 215 zł, wyniósł 864 zł. Porównanie wskazanych wielkości pozwala stwierdzić, że koszt dodatkowych opłat związanych z umowy pożyczki to blisko 44 % całkowitej kwoty, jaką zwrócić zobowiązała się pozwana.

Podniesienie powyższych okoliczności powoduje, że niedozwolone postanowienie umowy, które nie zostało z B. K. indywidualnie uzgodnione, ewidentnie narusza interes konsumenta oraz kształtuje jego prawa w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, nie wiąże pozwanej, a strony związane są umową w pozostałym zakresie (por. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi, sygn. akt III Ca 1850/15, wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku, sygn. akt IV Ca 117/13).

Biorąc powyższe pod uwagę powództwo należało uwzględnić częściowo. Na rzecz powoda przyznać należało kwotę należności głównej pomniejszonej o kwotę jednorazowej prowizji oraz kosztów windykacji, w łącznej kwocie 864 zł. Na rzecz powoda zasądzono, więc kwotę 2.125,04 zł (2.989,04 zł – 864 zł). Sumę powyższą zasądzono z odsetkami umownymi od dnia 24.08.2016 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Orzeczenie znajduje uzasadnienie w treści powołanych przepisów ustaw oraz art. 720 § 1 kc i art. 481 § 1 kc.

O kosztach orzeczono po myśli art. 100 kpc oraz § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Częściowe, bowiem uwzględnienie żądań stron skutkować winno stosunkowym rozdzieleniem kosztów postępowania. Strona powodowa poniosła koszty obejmujące opłatę od pozwu w kwocie 38 zł, opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł, czyli łącznie 1.255 zł, a ze swoimi żądaniami utrzymała się w 29%.

Sędzia :

Z../

1.  (...)

⚫

(...)

2.  (...)