Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Krośnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Bartłomiej Fiejdasz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Agnieszka Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2018 r.

sprawy z powództwa W. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...)

przeciwko (...) w (...)

o zapłatę kwoty 11.983 zł

I.  zasądza od strony pozwanej(...)
w W. na rzecz powoda W. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. G.
w B. kwotę 4 602,60 zł (słownie: cztery tysiące sześćset dwa złote
i 60/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 08 listopada 2017 r. do dnia zapłaty.

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala.

III.  zasądza od powoda W. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. G. w B. na rzecz strony pozwanej (...) w W. kwotę 562,00 zł (słownie: pięćset sześćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 945/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 26 września 2018 r.

Powód W. G., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w B., w pozwie skierowanym przeciwko (...) w W., wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 11 982,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 08 listopada 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa adwokackiego według norm taryfowych.

Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, że na skutek zdarzenia z dnia
21 marca 2017 r. uszkodzony został pojazd poszkodowanego M. Ż. (1) marki F. (...), a powód wykonał na jego rzecz usługi: podstawienia samochodu zastępczego za kwotę 123,00 zł brutto, najmu pojazdu zastępczego przez 91 dni za stawkę czynszu 123,00 brutto dziennie, dwukrotnie holowania uszkodzonego samochodu na parking strzeżony i do warsztatu po 430,50 zł brutto oraz parkowania przez okres 71 dni za stawkę 36,90 zł brutto dziennie. Nadto poszkodowany upoważnił go do podjęcia wszystkich czynności likwidacji szkody, za co powód policzył kwotę 307,50 zł brutto. Na okoliczność wykonanych usług powód wystawił fakturę VAT, a wierzytelność poszkodowanego z tego tytułu została przelana na powoda umową cesji z dnia 05 czerwca 2017 r.

Sprawca kolizji nie posiadał ważnej polisy OC, dlatego szkodę zgłoszono pozwanemu, który decyzją z dnia 18 września 2017 r. uwzględnił część roszczeń przyznając powodowi kwotę 811,80 zł za usługę parkowania (22 dni) oraz kwotę 2 310,00 zł za wynajem pojazdu zastępczego (21 dni według stawki 110,00 zł brutto dziennie). W związku z tym powód domaga się pozostałej części odszkodowania wraz
z odsetkami liczonymi od dnia następującego po dniu wydania ostatecznej decyzji przez pozwanego.

W zakresie kosztów procesu powód na rozprawie w dniu 18 września 2018 r. wniósł o ich zasądzenie według przedłożonego spisu kosztów.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Krośnie
w dniu 23 lutego 2018 r. (I Nc 231/18) strona pozwana (...)(dalej: (...)) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwany przyznał, że ponosi odpowiedzialność gwarancyjną za sprawcę zdarzenia, jednak zarzucił, że, że kwoty wypłacone po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pokryły w całości szkodę. Odnośnie najmu pojazdu zastępczego pozwany wskazał, że pozostający w związku ze szkodą najem mógł trwać jedynie do dnia uzyskania informacji o wystąpieniu szkody całkowitej i dodatkowych 7 dni na zagospodarowanie pozostałości samochodu, a więc tylko 21 dni. Brak zaś podstaw do przyjęcia zasadności najmu aż do dnia, gdyż poszkodowany został zawiadomiony o szkodzie całkowitej i wysokości należnego odszkodowania. Ponadto stawka zastosowana przez powoda odbiega od stawek rynkowych, dlatego została zweryfikowana do kwoty 110,00 zł brutto. Zdaniem pozwanego wydłużony został również okres parkowania uszkodzonego pojazdu na parkingu powoda, bowiem niezwłocznie po otrzymaniu wyliczenia szkody poszkodowany powinien zbyć pojazd i zakupić nowy. W przypadku szkody całkowitej, jak podnosi pozwany powołując się na orzecznictwo, wynajem pojazdu zastępczego i parkowanie uszkodzonego jest uzasadnione jedynie w okresie niezbędnym do nabycia nowego pojazdu, a poszkodowany nie może biernie oczekiwać na otrzymanie odszkodowania, chyba, że nie posiada środków finansowych na znalezienie odpowiedniego auta. Porównanie wartości uszkodzonego pojazdu (1 900,00 zł) i wysokości odszkodowania (1 608,00 zł) z wysokością żądanych kosztów najmu pojazdu zastępczego (13 935,90 zł) wskazuje na brak ekonomicznego uzasadnienia dla działania strony poszkodowanej.

Dodatkowo pozwany zarzucił, że koszty holowania są bezzasadne, gdyż poszkodowany posiadał polisę assistance, która swoim zakresem obejmowała holowanie pojazdu po kolizji, zaś koszty usługi likwidacji szkody nie mieszczą się w normalnych następstwach szkody i nie wykazano, na czym polegała ta usługa. Zdaniem pozwanego odsetki powinny być liczoneod daty wyrokowania.

Wreszcie (...) wniósł o przypozwanie sprawcy szkody P. B. w trybie art. 84 kpc.

Sąd doręczył P. B. odpis sprzeciwu, zawiadamiając o toczącej się sprawie i o uprawnieniu do przystąpienia w charakterze interwenienta ubocznego, jednak ten nie skorzystał z tego prawa (k. 88-89).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 21 marca 2017 r. między K. a K. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki F. (...), nr rej. (...), należący do poszkodowanego M. Ż. (1), zamieszkałego w K.. Sprawca kolizji P. B. nie posiadał ważnej polisy OC.

/dowód: okoliczność bezsporna/

Z uwagi na rozmiar uszkodzeń w pojeździe, uniemożliwiających jego dalsze użytkowanie, poszkodowany zlecił powodowi W. G., prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...)
w B., holowanie uszkodzonego pojazdu na lawecie z miejsca kolizji na parking strzeżony oraz jego parkowanie. Nie miał bowiem miejsca na przechowywanie niesprawnego samochodu pod domem z uwagi na niewielkie podwórze i konieczność manewrowania drugim pojazdem, który posiadał.

Uszkodzony pojazd marki F. (...) poszkodowany wykorzystywał głównie do dojazdów do pracy. Drugi samochód marki R. użytkowała jego żona. F. (...) nie miał ubezpieczenia auto-casco ani usługi assistance umożliwiającej bezpłatne holowanie po kolizji.

Następnego dnia po zdarzeniu poszkodowany wynajął u powoda pojazd zastępczy marki D. L., nr rej. (...), według stawki 123,00 zł brutto za jeden dzień. Pojazd został mu podstawiony pod dom przez pracownika powoda. Przez dwa miesiące po wypadku M. Ż. (1) z powodu odniesionych obrażeń był na zwolnieniu lekarskim, które początkowo otrzymał na miesiąc, a następnie było ono przedłużane na krótsze okresy. W tym czasie samochód zastępczy nie był mu potrzebny i stał pod domem nieużywany. Do lekarzy zawoziła go drugim samochodem żona, która zwalniała się w tym celu z pracy. Jedynie pod koniec tego 2-miesięcznego zwolnienia M. Ż. dwukrotnie pojechał samodzielnie do lekarza do K.
i H.. Po upływie 2 miesięcy poszkodowany zaczął wykorzystywać auto zastępcze w takim samym zakresie jak wcześniej pojazd uszkodzony, tj. dojeżdżał nim do pracy do K. i zawoził dziecko do szkoły. Przedmiotowy pojazd zastępczy był użytkowany do dnia 20 czerwca 2017 r., kiedy to został zwrócony powodowi.

Jeszcze przed tą datą, z uwagi na przedłużające się postępowanie likwidacyjne, poszkodowany zdecydował się zabrać uszkodzony pojazd z parkingu powoda
i naprawić go. W tym celu pożyczył pieniądze, gdyż nie miał wystarczających oszczędności ani na naprawę auta ani na zakup nowego i zlecił powodowi holowanie auta do warsztatu. Powód w dniu 31 maja 2017 r. lawetą przewiózł samochód do warsztatu. Po dokonaniu naprawy M. Ż. nadal użytkuje ten pojazd.

Poszkodowany w dniu 22 marca 2017 r. upoważnił powoda do zgłoszenia
i likwidacji szkody w jego imieniu. Powód zgłosił pozwanemu szkodę, a w toku postępowania likwidacyjnego zgromadził i przesłał wszystkie niezbędne dokumenty, prowadził z (...) korespondencję, a także brał udział w oględzinach uszkodzonego pojazdu.

W toku postępowania likwidacyjnego, po dokonaniu oględzin na parkingu powoda, strona pozwana w dniu 31 maja 2017 r. zawiadomiła powoda, że rozmiar uszkodzeń kwalifikuje szkodę jako całkowitą. Decyzję w tym zakresie wydała jednak dopiero w dniu 09 sierpnia 2017 r., przyznając odszkodowanie w wysokości 1 608,00 zł. Oczekiwała bowiem na prawomocny wyrok karny przesądzający odpowiedzialność sprawcy zdarzenia.

/ dowód : zeznania świadków M. Ż. (1) – k. 93 i P. G.
– k. 95; umowa najmu samochodu zastępczego z dnia 22.03.2017 r. – k. 8; protokół zdawczo-odbiorczy – k. 10; upoważnienie do zgłoszenia i likwidacji szkody z dnia 22.03.2017 r. - k. 12; wniosek o pojazd zastępczy – k. 14; oświadczenie poszkodowanego z dnia 11.07.2017 r. – k. 21; decyzja (...) z dnia 09.08.2017 r. – k. 46; specyfikacja usługi likwidacji szkody – k. 64/

W dniu 05 czerwca 2017 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, mocą której przelał na powoda wierzytelność w wysokości 15 104,40 zł obejmującą prawo do żądania zwrotu kosztów z tytułu wynajęcia samochodu zastępczego, jego podstawienia, holowania pojazdu uszkodzonego, parkowania oraz likwidacji szkody.

Z tytułu wykonanych na rzecz poszkodowanego usług powód w dniu 15 lipca 2017 r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 15 104,40 zł obejmującą: ryczałt za dwukrotne holowanie uszkodzonego pojazdu – 861,00 zł (2 x 350,00 zł netto), podstawienie auta – 123,00 zł (100,00 zł netto), parking za 71 dni – 2 629,90 zł
(71 x 30,00 zł netto), wynajem samochodu zastępczego przez 91 dni – 8 883,00 zł (91
x 100,00 zł netto), ryczałt za likwidację szkody – 307,50 zł (250,00 zł netto).

/ dowód : umowa cesji wierzytelności z dnia 05.06.2017 r. - k. 15; faktura VAT nr (...) z dnia 15.07.2017 r. - k. 11/

(...) w pismach z dnia 18 września 2017 r. i 07 listopada 2017 r. częściowo uznał roszczenie powoda, przyznając za wynajem pojazdu zastępczego odszkodowanie w kwocie 2 310,00 zł (za 21 dni według zweryfikowanej stawki dobowej w wysokości 110,00 zł brutto), a za usługę parkingową – w kwocie 811,80 zł (za 22 dni), co w sumie stanowiło kwotę 3 121,80 zł.

/ dowód : pisma z dnia18.09.2017 r. i 07.11.2017 r. – k. 17-20/

Zastosowane przez powoda stawki wynikają z cennika usług świadczonych
w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Funkcjonująca na rynku lokalnym firma konkurencyjna ((...) R. L. w K.) stosuje porównywalne, lub wyższe stawki. Podobne ma firma (...) Sp. z o.o. w M.. Wypożyczalnie w innych, większych miastach, stosują niższe stawki, jednak doliczają koszty podstawienia i zwrotu auta. Wydłuża się też czas oczekiwania na pojazd zastępczy. Stawki stosowane przez powoda były uznawane przez innych ubezpieczycieli.

/ dowód : cennik KaizenRent – k. 48; cennik C.-R..pl – k. 49; cennik (...) Sp. z o.o. w M. – k 63; cennik G.-H. – k. 65-66; faktury VAT – k. 67, 69, 71, 75, 79; decyzja STU E. Hestia z dnia 29.11.2017 r. – k. 68; zeznania świadka P. G. – k. 95/

Wszystkie dowody z dokumentów Sąd uznał za wiarygodne, a strony w żadnym stopniu ich nie kwestionowały. Jako polegające na prawdzie należało również ocenić zeznania świadków M. Ż. (1) i P. G., które w swej treści były spójne, logiczne i korespondowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a nadto Sąd nie dostrzegł jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby wzruszyć ich wiarygodność.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie ale jedynie w części.

Zarówno legitymacja czynna powoda, wynikająca z cesji wierzytelności, jak
i legitymacja bierna pozwanego, będąca skutkiem braku obowiązkowego ubezpieczenia OC sprawcy szkody, nie były w sprawie sporne, zatem szersze rozważania w tym zakresie są zbędne.

Z ugruntowanej linii orzeczniczej sądów cywilnych wynika, iż konieczność wynajęcia samochodu zastępczego na okres likwidacji szkody pozostaje w zakresie adekwatnego związku przyczynowego z wypadkiem, który uniemożliwił poszkodowanemu korzystanie z dotychczasowego środka transportu. Brak możliwości użytkowania samochodu własnego ze względu na jego uszkodzenie w wypadku, implikuje konieczność wynajęcia innego pojazdu. Najem taki jest ewidentnie powiązany ze zdarzeniem, które leży u podstaw odpowiedzialności odszkodowawczej i jako zwykłe jego następstwo, winien zostać zwrócony poszkodowanemu w postaci równowartości czynszu, który musiał on zapłacić za najem pojazdu zastępczego. Zgodnie z uchwałą 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. akt III CZP 5/11, Lex nr 1011468), odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego nie służącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki za najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej.

Warto także dodać, iż powszechnie przyjmuje się, że okres uzasadnionego
i celowego najmu obejmuje rzeczywisty czas remontu uszkodzonego pojazdu (przy szkodzie częściowej) lub okres niezbędny do nabycia innego pojazdu mechanicznego, nie dłużej niż do wypłaty odszkodowania (przy szkodzie całkowitej).

Stanowisko takie znalazło wyraz w cyt. wyżej uchwale 7 sędziów SN ale również w innych orzeczeniach Sądu Najwyższego. M. in. w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 marca 2003 r. (IV CKN 1916/00 (niepubl.) podkreślono, że za normalne następstwo zniszczenia pojazdu należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. Z kolei
w uchwale z dnia 22 listopada 2013 r. (sygn. akt III CZP 76/13, (...) Sąd Najwyższy zaznaczył, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego, jeżeli odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzenia powodującego szkodę, a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym, którego naprawa okazała się niemożliwa lub nieopłacalna (tzw. szkoda całkowita).

Jak się podnosi w orzecznictwie wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Do rozstrzygnięcia o odszkodowaniu ubezpieczeniowym przy ubezpieczaniu OC koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego odnoszących się do zakresu odszkodowania w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. np. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002, z. 7-8, poz. 103, czy uchwałę z dnia 21 marca 2003 r., III CZP 6/03, OSNC 2004, z. 1, poz. 4).

Odnosząc się do istoty sporu zaistniałego w niniejszej sprawy, przy uwzględnieniu przyznanych przez stronę pozwaną okoliczności, a to: zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego skutkującego powstaniem szkody, za którą odpowiedzialny jest pozwany oraz skutecznego dokonania cesji wierzytelności na rzecz powoda, należy zauważyć, że spornymi okolicznościami w niniejszym postępowaniu była kwestia długości okresu na jaki pojazd zastępczy miał zostać wynajęty oraz stawka dobowa takiego wynajmu, usługa podstawienie pojazdu zastępczego, koszty holowania pojazdu uszkodzonego na parking strzeżony oraz zasadność jego holowania z parkingu do warsztatu celem naprawy, a także okres korzystania z parkingu i usługa likwidacji szkody.

Ustosunkowując się do pierwszego z powyższych zagadnień należy wskazać, że najem pojazdu zastępczego trwał od dnia 22 marca 2017 r. do dnia 20 czerwca 2017 r., czyli przez 91 dni. Szkoda miała miejsce w dniu 21 marca 2017 r., zaś decyzja
o wystąpieniu szkodzie całkowitej i wypłacie odszkodowania zapadła dopiero w dniu
09 sierpnia 2017 r. (k. 46), a więc już po zwrocie auta zastępczego. Poszkodowany, jak zeznał, nie dysponował środkami na zakup nowego auta, a uszkodzony pojazd ostatecznie naprawił za pożyczone pieniądze. W związku z tym, wbrew zarzutom pozwanego, należy przyjąć, że co do zasady istniały podstawy do wynajmowania pojazdu zastępczego do momentu wypłaty odszkodowania. Skoro ubezpieczyciel
w wyniku postępowania likwidacyjnego stwierdził zaistnienie szkody całkowitej, okres uzasadnionego i celowego najmu winien obejmować okres niezbędny do nabycia innego pojazdu mechanicznego. Bezpodstawnym byłoby natomiast przyjęcie, iż okres ten mógł rozpocząć bieg, zanim jeszcze poszkodowany uzyskał stosowne odszkodowanie, które mogło umożliwić realizację powyższego celu.

Niemniej jednak, jak podkreśla się w orzecznictwie, najem pojazdu zastępczego nie jest celowy i ekonomicznie uzasadniony, jeżeli poszkodowany posiada inny, wolny
i nadający się do wykorzystania pojazd mechaniczny lub wynajmując pojazd zastępczy nie zamierza z niego korzystać lub nie korzystał w okresie naprawienia szkody (tak m. in. Sąd Najwyższy w cyt. wyżej uchwale 7 sędziów z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, Lex nr 1011468) . Jak ustalono, poszkodowany M. Ż. (1), co sam przyznał, przez pierwsze dwa miesiące praktycznie nie korzystał z auta zastępczego, ponieważ przebywał w domu na zwolnieniu lekarskim i nie dojeżdżał do pracy (a do tego celu służył mu uszkodzony pojazd). Jedynie pod koniec zwolnienia pojechał nim dwa razy do lekarza, gdyż wcześniej zawoziła go żona drugim autem, które posiadali. Dopiero w trzecim miesiącu zaczął używać pojazdu zastępczego dojeżdżając nim do pracy i odwożąc dziecko do szkoły. W związku z tym wynajmowanie samochodu zastępczego przez pierwsze dwa miesiące było niecelowe
i ekonomicznie nieuzasadnione, skoro pojazd stał bezczynnie pod domem. Na dwie wizyty lekarskie mogła poszkodowanego zawieźć żona drugim samochodem, skoro wcześniej też w tym celu zwalniała się z pracy. A jeśli nie, to o wiele tańsze byłoby skorzystanie z taksówki. Nie ma przy tym znaczenia, jak sugeruje powód, że
M. Ż. uzyskiwał zwolnienia lekarskie etapowo, gdyż otrzymując każde kolejne zwolnienie z pracy wiedział, przez jaki okres nie będzie dojeżdżał do pracy, czyli nie będzie korzystał z auta zastępczego, bo w zasadzie tylko do tego było mu potrzebne. Celowość wynajmu zaktualizowała się dopiero w dniu, gdy nie przedłużono mu zwolnienia i powrócił do pracy, a więc w ostatnim miesiącu wynajmu (31 dni). Przed tą datą pojazd zastępczy był mu zbędny, a najem za ten okres niecelowy
i sprzeczny z zasadą proporcjonalności.

Obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody. Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody (por. np. uzasadnienie uchwały SN z 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, OSNC 1997 z. 8, poz. 103; czy wyrok z 26 listopada 2002 r., I CKN 1993/00, IC 2003, z. 7-8, str. 42-43). N. poszkodowany M. Ż. naruszył ten obowiązek.

Zdaniem Sądu zastosowana przez powoda stawka czynszu najmu samochodu zastępczego mieści się wśród stawek rynkowych stosowanych przez inne firmy zajmujące się tego typu działalnością.

Poszkodowany decydujący się na najem pojazdu zastępczego nie jest obowiązany poszukiwać firmy, która oferuje najtańsze usługi tego typu. Zastosowana stawka mieści się w cenniku powoda (k. 65), lokalna konkurencyjna firma (L.) stosuje jeszcze wyższe stawki (L.), podobne ma firma (...) z M. (k. 63). Pozwany wprawdzie przedstawił ofertę niższą (k. 48) ale wypożyczalni spoza K., która nie ma oddziału w K., tylko w R. ( (...) /oddzialy.xml) i która nalicza koszty dodatkowe za podstawienie i zwrot auta ( (...) /faq_w_wypozyczalni_samochodwej.xml). Dołączony do sprzeciwu wydruk wskazuje, że stawki brutto nie odbiegają rażąco od stawek powoda, przy czym nie można przyjmować najtańszej stawki, gdyż nie wiadomo z góry, ile będzie trwał najem, dochodzą też koszty kaucji i koszty podstawienia auta. Stawka rynkowa najmu to taka, która akceptowana jest przez klientów, którzy w żaden sposób nie są zmuszeni przez powoda do skorzystania z jego usług. Co istotne w niniejszej sprawie, stawki stosowane przez powoda są akceptowane przez innych ubezpieczycieli w podobnych sprawach (k. 68, 78).

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, stawki wynajmu pojazdu zastępczego stosowane przez powoda nie mogą być na tle okoliczności niniejszej sprawy uznane za nadmiernie wygórowane.

Reasumując, powodowi należy się odszkodowanie za wynajem pojazdu zastępczego w kwocie 3 813,00 zł (stawka 123,00 zł brutto x 31 dni), a skoro pozwany uiścił z tego tytułu kwotę 2 310,00 zł, do dopłaty pozostaje kwota 1 503,00 zł.

Bazując na powyższych rozważaniach, tożsamy wniosek należy wyprowadzić
w stosunku do wysokości ryczałtu za dwukrotne holowanie. Pierwsze było celowe, gdyż uszkodzony pojazd nie nadawał się do jazdy i musiał zostać przewieziony na parking. Drugie również było konieczne. Wprawdzie poszkodowany zdecydował się naprawić auto mimo wystąpienia szkody całkowitej i odholować go do warsztatu, ale
w normalnym toku rzeczy trzeba byłoby i tak odholować wrak na złom, więc drugie holowanie też było celowe. Pozwany nie udowodnił zarzutu, aby uszkodzony pojazd miał w ramach ubezpieczenia darmową usługę assistance, a z oświadczenia M. Ż. (k. 21) i zeznań św. P. G. wynika, że takiej usługi nie posiadał. Trzeba dodatkowo zaznaczyć, iż w tym ryczałcie, prócz samego holowania, zawierać się muszą również koszty związane z zakupem holownika i jego eksploatacją, wynagrodzeniem pracownika obsługującego, czy też świadczeniami publicznoprawnymi. Zatem kwota odszkodowania z tego tytułu ( 861,00 zł) jest jak najbardziej zasadna.

W dalszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż bezzasadnym jest zarzut dotyczący okresu korzystania z parkingu powoda, który zdaniem pozwanego nie powinien przekraczać 22 dni, gdyż tylko taki okres pozostaje w adekwatnym związku ze szkodą. Usługa ta trwała 71 dni, tj. do momentu przewiezienia auta do warsztatu, co miało miejsce przed wydaniem przez pozwanego decyzji o szkodzie całkowitej i przed wypłatą odszkodowania, więc był to okres celowy i zasadny. Stawka dobowa parkingu (36,90 zł brutto) nie została zakwestionowana przez pozwanego. Skoro (...) wypłaciło powodowi kwotę 811,80 zł, do dopłaty pozostaje kwota 1 808,10 zł (71 dni x 36,90 zł = 2 619,90 zł – 811,80 zł).

Usługa podstawienia pojazdu zastępczego do domu poszkodowanego
( 123,00 zł) była celowa i pozostawała w adekwatnym związku ze szkodą, gdyż
M. Ż. mieszkał poza siedzibą wypożyczalni, a skoro jego pojazd nie nadawał się do jazdy, to miał prawo otrzymać auto zastępcze w miejscu zamieszkania.

Zdaniem Sądu odszkodowanie za usługę likwidacji szkody ( 307,50 zł) jest również zasadne. Wbrew zarzutom strony pozwanej powód wykazał, że poszkodowany zlecił mu tę usługę (k. 12) i udowodnił, na czym ona polegała (zgłoszenie szkody, korespondencja z ubezpieczycielem, zgromadzenie i przekazanie niezbędnych dokumentów, obecność w trakcie oględzin – specyfikacja k. 64, świadek. k. 95). Ustalony ryczałt nie jest wygórowany. Poszkodowany nie mógł sam się tym zająć, gdyż ucierpiał w wypadku i przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Łącznie zatem z tytułu odszkodowania powodowi należy się kwota 4 602,60 zł
(1 503,00 zł + 1 808,10 zł + 123,00 zł + 861,00 zł + 307,50 zł), którą zasądzono
w punkcie I wyroku w oparciu o art. 98 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j.: Dz. U. z 2018, poz. 473). W pozostałym zakresie powództwo, jako bezzasadne, podlegało oddaleniu (pkt II wyroku).

O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak stanowi art. 455 k.c., w przypadku zobowiązań bezterminowych ( do których zalicza się zobowiązanie do zapłaty odszkodowania) dłużnik popada w zwłokę po wezwaniu go do spełnienia świadczenia przez wierzyciela. Reguła wynikająca z art. 455 k.c. ulega jednak modyfikacji w odniesieniu do świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia
22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, ubezpieczyciel jest zobowiązany spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Ostateczna decyzja pozwanego zapadła w dniu 07 listopada 2017 r. (k. 19), zatem od następnego dnia pozwany pozostawał
w opóźnieniu i żądanie jest zasadne.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu opiera się na art. 100 § 1 kpc, przy uwzględnieniu, że powód wygrał sprawę w 39 %, a pozwany w 61 %. Na koszty powoda składają się: opłata od pozwu w kwocie 600,00 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej wraz z opłatą skarbową w kwocie 3 617,00 zł (§ 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. z 2015, poz. 1800 z późn. zm.). Koszty pozwanego to wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3 617,00 zł. Łącznie koszty stron to kwota 7 834,00 zł. Z tego powód powinien ponieść 4 779,00 zł (61%), a pozwany 3 055,00 zł (31%). Ponieważ pozwany poniósł koszty w kwocie
3 617,00 zł, należało zasądzić na jego rzecz różnicę, tj. kwotę 562,00 zł (pkt III wyroku).

Sąd nie uwzględnił kosztów dojazdu pełnomocnika powoda na rozprawę
w kwocie 132,80 zł i kosztów korespondencji w kwocie 10,40 zł (k. 98), bowiem nie zostały one należycie wykazane. Nie wiadomo, jaką trasę pokonał pełnomocnik (odległość z R. do K. nie wynosi 80 km, tylko znacznie mniej) i jakim środkiem transportu. Nie wiadomo też, co składa się na koszty korespondencji.