Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Krośnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Krzysztof Kukla
Protokolant:	Sek. Sądowy Anna Guzik

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2018 r.

sprawy z powództwa K. S.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę kwoty 10067,44 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda K. S. kwotę 3067,44 zł (trzy tysiące sześćdziesiąt siedem złotych 44/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie płatnymi od dnia 03 marca 2016 do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda K. S. kwotę 1922,13 zł (jeden tysiąc dziewięćset dwadzieścia dwa złote 13/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 1331/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 13 kwietnia 2018 r.

Powód K. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwoty 67,44 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia – w obu wypadkach z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności od dnia 3 marca 2016 r. do dnia zapłaty. Wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podał, że w dniu 27 sierpnia 2015 r. w K. kierujący pojazdem F. (...) podczas wykonywania manewru skręcania doprowadził do zderzenia z samochodem marki A. (...), którym poruszał się powód. Po zderzeniu pojazdów powód zgłosił się do (...) w Wojewódzkim Szpitali (...) w K., gdzie po wykonaniu badań stwierdzono u niego skręcenie kręgosłupa szyjnego. Wypisany został do domu z zaleceniem wykonywania zimnych okładów oraz podjęcia dalszego leczenia w (...). Zażywał leki przeciwbólowe i nosił kołnierz ortopedyczny. Przeszedł cykl zabiegów rehabilitacyjnych. Wypadek miał negatywny wpływ na jego kondycję fizyczną i psychiczną. Strona pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienia uznając, że uraz nie pozostawił trwałych następstw a zgłaszane dolegliwości są konsekwencjami wcześniejszych problemów zdrowotnych powoda.

Nakazem zapłaty z dnia 22 sierpnia 2016 r., wydanym w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Krośnie Wydział I Cywilny nakazał pozwanemu (...) S.A. w S. aby zapłaciło powodowi kwotę 10.067,44 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie płatnymi od dnia 3 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.926 zł, w tym kwotę 4.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniósł w tymże terminie sprzeciw.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty (k.42-44) strona pozwana (...) S.A. w S. wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwany zarzucił, że mały zakres uszkodzeń pojazdu oraz przedstawiona dokumentacja medyczna wskazują, że u powoda nie doszło do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia w zakresie opisanym w przepisach art. 445 kc w zw. z art. 444 kc. Zabiegi rehabilitacyjne powód odbył dopiero w marcu 2016 r. zatem nie mają one zawiązku z wypadkiem. Z kolei uraz psychiczny spowodowany wypadkiem nie był poważny ani długotrwały skoro powód nie podjął leczenia w poradni psychologicznej lub psychiatrycznej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 sierpnia 2015 r. w K. kierujący pojazdem F. (...) o nr rej. (...) podczas wykonywania manewru skręcania doprowadził do zderzenia z samochodem marki A. (...) o nr rej. (...), którym poruszał się powód K. S.. Po zderzeniu pojazdów powód został przyjęty do (...) w Wojewódzkim Szpitali (...) w K., gdzie po wykonaniu badań został wypisany do domu z zaleceniami wykonywania zimnych okładów oraz zaleceniem podjęcia dalszego leczenia w (...). Zdiagnozowano u niego skręcenie kręgosłupa szyjnego. W dniu 09.09.2015 r. powód podjął leczenie w (...) w K., które kontynuował do 21.10.2015 r. W sumie odbył trzy wizyty lekarskie. Przez okres miesiąca nosił kołnierz S.. Zakup kołnierza kosztował 20 zł. Kołnierz ortopedyczny nosił w dzień, zdejmował go, gdy kładł się spać. Przez okres około dwóch tygodni po wypadku zażywał leki tj. D. i M. forte. Koszt tych leków to 47,44 zł. W chwili zdarzenia powód pracował w magazynie z częściami samochodowymi i wykonywał pracę fizyczną wymagającą obsługi wózka widłowego. Na skutek zdarzenia miał problemy z poruszaniem głową, nie był w stanie jej skręcić, obracał się całym ciałem. Powyższa sytuacja utrudniała mu wykonywanie pracy wobec czego przez okres dwóch tygodni tj. od 31.08.2015 r. – 14.09.2015 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Stan zdrowia powoda nie wymagał jednak pomocy osób trzecich w codziennym funkcjonowaniu. Samodzielnie zaspokajał swoje podstawowe potrzeby życiowe tj. przygotowywanie posiłków, mycie się, ubieranie itp. W dniach od 03.03.2016 r. do 16.03.2016 r. powód przeszedł cykl zabiegów rehabilitacyjnych na kręgosłup szyjny. Leczenie pourazowe powoda zostało zakończone w dniu 16.03.2016 r. Leczenie ortopedyczne zakończono w dniu 21.10.2015 r. Ostatecznie powód odzyskał pełną sprawność fizyczną. Ruchomość kręgosłupa szyjnego jest prawidłowa, uszkodzenia tkanek miękkich okolicy szyi, będące wynikiem urazu skrętnego kręgosłupa, uległy wygojeniu w sposób trwały i prawidłowy. Powód nie był konsultowany ani leczony przez neurologa, nie korzystał z pomocy psychiatry lub psychologa. Bezpośrednio po zdarzeniu odczuwał lęk przed prowadzeniem pojazdów. Obecnie bez problemów prowadzi już samochód.

Przed wypadkiem z dnia 27 sierpnia 2015 r. powód nie leczył się z powodu schorzeń kręgosłupa szyjnego, nie odczuwał dolegliwości bólowych tej części kręgosłupa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

- akt szkodowych pozwanego nr (...),

- oświadczenia z dnia 27 sierpnia 2015 r. – k. 13,

- oświadczenia powoda z 21 października 2015 r. – k. 14,

-karty pacjenta (...)u z 27.08.2015 r. – k. 15,

- historii choroby poradni ortopedycznej (3 strony) – k. 16-17,

-zwolnienia lekarskiego z 31.08.2015 r. – k. 18,

- pism pozwanego z 28.12.2015, 2.03.2016 r. – k. 19-20,

- faktury nr (...) z 3.09.2015, (...) z 28.08.2015 – k. 21-22,

- zaświadczenia z Centrum Fizjoterapii (...) z 16.03.2016 r. – k. 23,

- wydruku zdjęcia samochodu z 3.09.2015 r. – k. 45,

- opinia biegłego neurologa L. J. z dnia 07.04.2017 r. – k. 67-69,

- opinia biegłego ortopedy – traumatologa W. T. z dnia 21.11.2017 r. – k. 80-84,

- zeznań świadka P. S. – k. 57-58,

- zeznań powoda K. S. – k. 58-59.

Powyższym dowodom Sąd dał wiarę w całości. W/w dowody uzupełniają się wzajemnie tworząc spójny obraz stanu faktycznego. Wydane opinie biegłych Sąd uznał za wiarygodne i w pełni wyjaśniające przedstawione przez Sąd zagadnienia. Sporządzone zostały one przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje i brak jest okoliczności podważających ich wiarygodność.

Sąd zważył, co następuje:

Winę za spowodowanie wypadku, w wyniku którego powód K. S. doznał obrażeń ciała, ponosi kierujący pojazdem F. (...) o nr rej. (...), który w chwili wypadku ubezpieczony był u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej.

W przedmiotowym wypadku doszło do zderzenia pojazdów, a zatem odpowiedzialność osoby, która go spowodowała opiera się na art. 436 §2 kc w zw. z art. 415 kc.

Powyższą odpowiedzialność wyłączają jedynie : okoliczność, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą prowadzący pojazd nie ponosi odpowiedzialności.

W niniejszej sprawie nie zachodzą jednak powyższe okoliczności egzoneracyjne.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. z 2018r., nr 473 ) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W myśl art. 444 §1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Z kolei zgodnie z art. 445 §1 kc w powyższych wypadkach sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przenosząc powyższe na grunt ustalonego stanu faktycznego należy stwierdzić, że powód wykazał, iż w związku z wypadkiem poniósł koszty zakupu kołnierza S. w wysokości 20 zł oraz koszt zakupu leków w kwocie 47,44 zł. Powyższe kwoty wynikają z przedstawionych przez powoda faktur i ich wysokość nie była kwestionowana przez stronę pozwaną. Fakt, że wydatki te powstały w związku z doznanym przez powoda wypadkiem nie budzi żadnych wątpliwości, wynika to również z opinii biegłego neurologa.. Przed zdarzeniem z dnia 27 sierpnia 2015 r. powód nie miał dolegliwości bólowych związanych z kręgosłupem szyjnym ani nie leczył się z powodu schorzeń kręgosłupa szyjnego.

Przechodząc do kwestii zadośćuczynienia należy w pierwszej kolejności wskazać, że jego wysokość Sąd ustala w oparciu o kryteria niewymierne. Zasadniczym kryterium jest rozmiar cierpienia i rozmiar niekorzystnych zmian w życiu poszkodowanego będących następstwem deliktu zawinionego przez sprawcę szkody.

Należy podkreślić, iż w związku z tym, że krzywda jako szkoda niemajątkowa jest niewymierna, przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia nie może być traktowane na zasadzie ekwiwalentności. Taki charakter ( ekwiwalentny ) ma jedynie odszkodowanie. Natomiast „odpowiedniość” kwoty zadośćuczynienia ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy czyli ma charakter kompensacyjny. Jako takie nie może być ono nadmierne, musi uwzględniać aktualną stopę życiową społeczeństwa, z drugiej strony nie może być symboliczne – musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

Sąd przyznał powodowi zadośćuczynienie w kwocie 3.000 zł. Zdaniem Sądu suma ta jest wymierna do poniesionych przez powoda cierpień związanych z doznanymi przez niego dolegliwościami bólowymi, czasem ich trwania, dyskomfortem związanym z koniecznością noszenia kołnierza ortopedycznego oraz faktem, iż powód nie mógł wykonywać pracy zarobkowej ze względu na skutki wypadku.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze przede wszystkim okoliczność, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym zdrowie i życie człowieka uznawane jest powszechnie za najwyższe dobro podlegające ochronie prawnej, co powinno znaleźć przełożenie na wysokość rekompensaty finansowej.

Jednocześnie Sąd uwzględnił intensywność i czas trwania cierpień, w szczególności to, że wypadek, poza okresem, w którym powód wymagał leczenia i trwającym około dwóch miesięcy, nie spowodował u niego trwałego uszczerbku na zdrowiu. Poszkodowany po przebytym urazie nie wymagał opieki osób trzecich, był w stanie funkcjonować samodzielnie i samodzielnie zaspokajał swoje potrzeby życiowe. Doznany przez niego na skutek wypadku uraz psychiczny i związany z nim strach przed prowadzeniem pojazdów miał charakter przejściowy i obecnie już nie występuje. Powód nie korzystał przy tym z pomocy psychologa czy psychiatry.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda K. S. kwotę 3.067,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 03 marca 2016 r. do dnia zapłaty – w punkcie I wyroku i oddalił powództwo w pozostałym zakresie – w punkcie II wyroku.

Na zasądzoną kwotę składa się przyznane powodowi zadośćuczynienie w kwocie 3.000 zł oraz kwota odszkodowania w wysokości 67,44 zł.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek znajduje oparcie w treści art. 481 §1 i §2 kc i art. 14 ust 1 ustawy z 22 maja 2003.

W szczególności należy zauważyć, że od daty sporządzenia przez pozwanego pisma odmawiającego powodowi świadczenia (28.12.2015 K. 19), do daty od której powód domagała się odsetek (03.03.2016) upłyną termin 30 dni z art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003, zatem odsetki powodowi należą się od dnia 03 marca 2016.

Na zasadzie art. 98 §1 i §2 kpc Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.922,13 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania – w punkcie III wyroku.

Powód żądał zasądzenia kwoty 10.067,44 zł ( łącznie tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia ). Sąd zasądził kwotę 3.067,44 zł zatem powód wygrał sprawę w 30% i w takiej części stronę pozwaną powinny obciążać koszty postępowania.

Zasądzona od strony pozwanej w punkcie III wyroku kwota 1.922,13 zł stanowi 30% kosztów poniesionych przez powoda, na które składały się: koszty zastępstwa adwokackiego w wysokości 4.800 zł, opłata od pozwu w wysokości 504 zł, koszt opinii biegłych w łącznej kwocie 1.103,11 zł. Pozostała część kosztów obciąża powoda jako przegrywającego sprawę w pozostałym zakresie.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)